The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom review

Na The Legend of Zelda: Breath of the Wild drie keer te hebben uitgespeeld sinds de release in 2017, dacht ik dat ik misschien te goed voorbereid was op het vervolg, The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom. Niets is minder waar, want na één avond wordt het duidelijk waarom Nintendo zes jaar nodig had voor dit vervolg. De open wereld is groter dan we ooit voor mogelijk hielden, de puzzels en raadsel vragen om nog meer creativiteit en een nieuwe reeks vaardigheden ontgrendelt oneindig veel mogelijkheden. Link is natuurlijk weer van de partij en Zelda... die is natuurlijk weer spoorloos verdwenen.

Drie unieke lagen

Tears of the Kingdom begint met Link en Zelda die de grot onder Hyrule Castle verkennen. Calamity Ganon mag dan wel verslagen zijn aan het einde van Breath of the Wild, maar er komt een soort mysterieuze, duistere modder uit de grotten onder het kasteel. Dat voorspelt weinig goeds.

In de diepste grot vinden ze een lichaam dat in de lucht hangt met een magische groene arm erop. Het beschermende zegel van de arm breekt, het lichaam komt weer tot leven, vernietigt het Master Sword, samen met de rechterarm van Link en Zelda valt vervolgens in een diepe afgrond. De magische arm brengt Link in veiligheid en op mysterieuze wijze wordt de rechterarm van Link vervangen door deze groene arm.

Link wordt wakker in een grot op een zwevend eiland en eens je buiten bent, zie je talloze andere zwevende eilanden in allerlei vormen en maten. Het kasteel van Hyrule zweeft nu boven een duistere kloof en in de grond zitten kleinere duisteren kloven. Gelukkig heb je die nieuwe arm waar niet geheel toevallig een geest in zit die je door de tutorial op het zwevende eiland gidst. Zodra je daarmee klaar bent, ben je vrij om te gaan en staan (en vliegen) waar je maar wil.

Creativiteit en oneindig veel mogelijkheden

Het open world concept wordt opnieuw prachtig toegepast in The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom. De vaardigheden in de Sheikah Slate zijn volledig weg en je krijgt nu een reeks nieuwe vaardigheden dankzij die magische arm. Geen bommen of ijsblokken meer, maar wel de kracht om de tijd terug te draaien (Rewind), voorwerpen te verplaatsen en aan elkaar vast te hechten (Ultrahand), items te fuseren (Fuse) en door rotsen omhoog te duiken (Ascend). Verder zijn er allerlei nieuwe Zonai-apparaten die je aan elkaar kan vasthechten om de meest gestoorde constructies te maken. Waarom zou je nog met je paard de wereld doorkruisen als dat ook met een raketauto kan?

Fuse en vooral Ultrahand zijn de twee vaardigheden waarmee je je creativiteit op de vrije loop kan laten gaan. Maak een robijn vast aan een zwaard en je krijgt een zwaard dat vuurballen kan schieten. Plak een Fire Fruit aan je pijl en je krijgt een vuurpijl of plak een paddenstoel aan je schild waarmee je dan vijanden weg kan katapulteren. Hoewel de combat in The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom exact dezelfde basis heeft als in het vorige spel, zorgt Fuse ervoor dat geen enkel gevecht hetzelfde voelt. Je hebt een oneindig arsenaal wapens ter beschikking.

Waar Fuse de gevechten nieuw leven inblaast, zorgt Ultrahand voor nieuwe manieren om de wereld te verkennen en puzzels op te lossen. Geen zin om die berg op te klimmen? Neem twee raketten, maak die vast aan een boomstam, houten plank of steen en lanceer jezelf naar boven. Is dat paard toch iets te traag naar je mening? Neem vier wielen, een houten palet, een paar raketten en misschien een ventilator of twee om een raketwagen te maken. Te groot ravijn? Hecht stenen, boomstammen en alles wat je maar kan vinden aan elkaar om een brug te maken... of je plakt een raket aan een boomstam en schiet jezelf naar de andere kant (het valt op dat ik graag combinaties maak met raketten hé?).

Breinbrekende puzzels

In tempels en shrines gebruik je Zonai-apparaten om machines te bouwen die specifieke problemen oplossen of obstakels overbruggen. In mijn ogen heb je hier twee opties: ofwel ben je iemand die precies doet wat Nintendo voor ogen had ofwel plak je willekeurige dingen aan elkaar met Ultrahand in de hoop dat het werkt. Ik behoor zonder twijfel bij die tweede categorie en stond meer dan eens bij de uitgang van een shrine met de volgende gedachte: "Dit kan niet de bedoeling geweest zijn, maar ik ben er geraakt." Dat laatste is de charme van The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom. Iedereen denkt anders en door het open world aspect is er meer dan één oplossing voor een bepaald probleem.

Zo stond ik op een klein platform onderaan een zwevend eiland na een ongelukkige inschatting van hoe ver ik kon vliegen. Ik probeerde door middel van Ascend een punt te vinden waarop ik terug naar boven kon duiken. Tegen alle verwachtingen in, kon ik naar boven duiken en ik kwam toevallig uit in een afgesloten kamer met een soort hendel die cruciaal was om verder te gaan in het spel. Normaal moest ik eerst een puzzel oplossen om het hek te openen, maar door per ongeluk in die ruimte te duiken, heb ik de puzzel nooit moeten doen.

Je vraagt je nu misschien af of de Nintendo Switch het hoofd boven water houdt met al deze nieuwe mechanics. Het antwoord is grotendeels ja, maar je zal sowieso frame drops tegenkomen. Tijdens intense gevechten met meerdere vijanden, stottert het beeld soms en ook het wisselen van wapen, kan hier iets langer duren. Explosies lijken een van de grote boosdoeners. Als je besluit om een fort met vijanden op te blazen, zal het ook lijken alsof je console zichzelf wil opblazen. Toch ben ik aangenaam verrast, aangezien ik bij Breath of the Wild ook te maken had met frame drops. Tears of the Kingdom heeft last van een fractie meer frame drops, maar de game-ervaring blijft wel aangenaam.

Trek ten strijde

De nieuwe tools van Tears of the Kingdom bouwen voort op de gevechten van Breath of the Wild. Je kunt je met brute kracht een weg banen door gevechten, jezelf bewapenen met het grootste zwaard en ermee zwaaien tot elke vijand om je heen dood is, maar je kunt een gevecht veel sneller beëindigen door je wapen te koppelen aan de zwakte van je vijand. Raak vuurvijanden met ijs, vijanden in het water met bliksem en een Talus met een stenen hamer om hem tot moest te slaan.

De wereld met meerdere niveaus zou niet zo leuk zijn om te verkennen zonder de nieuwe voertuigen die je kunt bouwen. De gevechten zouden afgezaagd aanvoelen zonder de fusies. De nieuwe krachten die Nintendo hier heeft gecreëerd stellen niets voor bij wat je kon in Breath of the Wild en zorgen voor een geheel nieuwe game-ervaring. Als Nintendo dit kan op de Nintendo Switch uit 2017, ben ik tot slot razend benieuwd naar wat het zal kunnen op zijn volgende console.