We hebben ons thuisbioscoopsysteem flink onder handen genomen. De opstelling bleef grotendeels hetzelfde, maar elke component kreeg een stevige upgrade. Waar we eerst werkten met een Sonos Arc, Sub Mini en twee Sonos One’s als achterspeakers, schakelden we nu over naar een Sonos Arc Ultra, de nieuwe Sub (Gen 4) en twee Era 100’s achterin.
Nog steeds een draadloze opstelling dus, maar elk onderdeel is krachtiger, voller en verfijnder. De Arc Ultra brengt meer definitie in het middengebied en laat dialogen beter doorkomen, terwijl de Sub 4 echt voelbaar dieper gaat dan z’n voorganger. Ook de Sonos Era 100’s dragen beter bij aan het ruimtelijke effect. Samen zorgt dat voor een merkbaar rijker, breder en vooral meeslepender geluidsbeeld.
We waren benieuwd hoe dat in de praktijk zou klinken, dus besloten we om het systeem uit te proberen met een paar favoriete films. Geen technische tests of Atmos-demo’s deze keer, gewoon titels die we graag wilden zien en waarvan we wisten dat ze met beter geluid nog meer indruk zouden maken.
1. Titanic
Deze film moest natuurlijk als eerste. We hadden de nieuwste 4K Blu-ray al een tijdje klaarliggen, maar het juiste moment om ’m écht goed te kijken was er nog niet van gekomen. En eerlijk is eerlijk: we zouden best even terug willen naar toen we twaalf waren en die twijfelachtige CGI-passagiers in sommige opnames ons nog totaal niet opvielen. Maar goed, daar gaat het niet om. Hier draait alles om het geluid.
Met de extra dynamiek van onze nieuwe setup komt vooral het laatste uur van de film keihard binnen. Het moment waarop het schip begint te kraken en de glazen koepel instort, klinkt plotseling, scherp en doeltreffend.
De nauwkeurige plaatsing van geluid in onze nieuwe opstelling zorgt voor extra spanning: elk geluid in het schip lijkt uit een andere hoek te komen. En dankzij de krachtigere lage middentonen van de Era 100’s achter ons voelt het surroundgeluid voller en meeslepender dan ooit.
2. Hereditary
Wat is er nu beter om een verstikkende sfeer op te bouwen dan het strategisch inzetten van een diepe, dreunende en onheilspellende bas? Het is één ding om de soundtrack van deze film te kunnen hóren, maar eigenlijk moet je die in je buik voelen trillen. Alsof het langzaam aan je vreet en je meezuigt in dezelfde angstige wereld waarin de personages vastzitten.
De soundtrack zit vol elementen die profiteren van de upgrades in ons systeem, zoals dat extra beetje dynamiek dat onverwachte schrikeffecten meer impact geeft. Maar deze film draait vooral om de sub-bass, en laat perfect horen (of beter: voelen) wat een goede of geüpgradede subwoofer kan doen voor de kracht van je thuisbioscoop.
3. Ferrari
Toen we deze film destijds in de bioscoop zagen, dachten we meteen: "O nee, hier gaan we thuis echt een betere subwoofer voor nodig hebben." Die grommende motoren waar je helemaal in wordt ondergedompeld en die je bijna bang maken, zijn zó bepalend voor de sfeer.
Maar dat bleek niet helemaal te kloppen. De sub heeft eigenlijk verrassend weinig werk te doen; het meeste geluid zit in het middengebied. Het klinkt alleen zó massief en krachtig dat je automatisch denkt dat het uit de lage frequenties komt.
Uiteindelijk liet deze film ons ook zien waar de grenzen van ons nieuwe systeem liggen. Hoe goed de soundbar en sub ook presteren, het blijven compacte speakers die slim gepositioneerd zijn. Wat deze film écht verdient, zijn grote vloerstaande speakers die veel lucht kunnen verplaatsen. Daar kan zelfs de beste soundbar gewoon niet tegenop.
4. Inception
Deze film is dan wel geen Dolby Atmos, maar hij maakt wél optimaal gebruik van het volledige dynamische bereik van een goed systeem. En met de nieuwe Sub weten we allemaal precies welk deel van de soundtrack we bedoelen. Maar eerlijk: het hele geluid klinkt fantastisch op de nieuwe opstelling.
We zeggen vaak dat Interstellar de beste soundtrack van Christopher Nolan is, maar zodra we Inception opzetten, denken we meteen weer: “Wacht even… dit is eigenlijk dé beste.” De achtervolging in Mombasa zit vol energie, en wanneer de muziek uiteindelijk naar die opbouwende climax toewerkt, met die dreunende kicks eronder, dan is het gewoon ronduit prachtig.
5. Blow Out
Oké, we gaan nu nog verder weg van Dolby Atmos. Blow Out is alleen beschikbaar in DTS-stereo, maar dat is geen probleem. De geluidsmontage is hier zó belangrijk dat die helemaal geen remaster nodig heeft. Alles is tot in detail afgestemd, en het enige wat telt, is dat het helder, precies en vol dynamiek wordt weergegeven.
We genoten vooral van alle analoge geluiden: het klikken, zoemen en knippen. Die details zijn essentieel voor de sfeer van de film, net als het overdreven, bijna theatrale gevoel dat past bij het plot en de visuals van Brian De Palma. Op onze nieuwe soundbar kwam dat allemaal prachtig tot zijn recht.
