Monster Hunter Wilds review

Monster Hunter Wilds heeft heel wat in te bieden. Om te beginnen is het het vervolg op het succesvolle Monster Hunter World, een game waarmee de nichefranchise een hele nieuwe groep gamers bereikte die meer mainstream waren. Het volgt ook op Monster Hunter Rise, dat weliswaar niet zo groots was als World, maar wel extreem succesvol was als een oorspronkelijk exclusieve Nintendo Switch-game.

In veel opzichten moest Wilds een gulden middenweg vormen tussen eerdere games, iets bieden voor nieuwe fans en tegelijkertijd degenen aanspreken die de afgelopen 20 jaar zijn blijven hangen. Door de formule te stroomlijnen die straalde in Monster Hunter World en door eindelijk een echte open wereld te bieden, weet Monster Hunter Wilds vrijwel alles goed te doen. Verder zijn er een aantal frustrerende elementen verwijderd die sinds het begin aanwezig waren in de serie.

Op jacht!

Een gloednieuwe Monster Hunter game starten gaat gepaard met fijne en minder fijne dingen. Om toegang te krijgen tot het uitdagende deel, namelijk de endgame content, moet je eerst de campaign uitspelen. In de afgelopen paar games was dit eenvoudig, hoewel de systemen in Monster Hunter Rise (Rampage Mode) en Monster Hunter World (Elder Monster battles) de game wat lang maakten. Op die manier verloor je het plot ook wat uit het oog.

Monster Hunter Wilds is volledig anders. De campaign is gestroomlijnd, niet te complex qua verhaal en toch pittig. Het belangrijkste kenmerk is de naadloze open wereld met dynamische seizoenen en wilde monsters. Er zijn geen reusachtige monstergevechten op de racebaan, geen filler quests of iets dat op tower defense moet lijken, maar gewoon hunts die elkaar opvolgen. De final boss is werkelijk de kers op de taart.

De Monster Hunter Wilds campaign is een open-world avontuur dat je aanmoedigt om zo min mogelijk tijd in je basiskamp door te brengen. Het is nog steeds leuk om nieuwe uitrusting te craften, nieuwe loadouts te maken en je items te veranderen, maar je wordt vooral aangemoedigd om zo veel mogelijk op pad te zijn.

Een van de "nadelen" van de uitbreiding van de open wereld met meerdere hubs is dat de hoofdhub niet echt kan tippen aan de meer toegewijde locaties zoals Astera in eerdere games. Er is veel meer aandacht besteed aan Pop-Up Camps, waarbij Monster Hunter Wilds je steeds weer aanmoedigt om erop uit te trekken en kleine stukjes van de wereld te ontdekken. Het is een bijzondere keuze, maar wel een die aansluit bij de algehele sfeer van het spel. Een maaltijd bereiden in je kamp is echter niet zo leuk als toekijken hoe een team Palico-koks gerechten voor je klaarmaakt.

Wonderbaarlijke open wereld

De enorme open wereld van Monster Hunter Wilds is het grootste pluspunt die de game onderscheidt van zijn voorgangers. Voor het eerst in de serie is de kaart verbonden, naadloos en dynamisch. Van kamp tot hunt tot onderzoek, er zijn geen menu's of laadschermen die je tijdens je avontuur in de weg zitten. Van de handvol verschillende regio's die de wereld om je heen vormen, onderscheidt elke regio zich visueel van elkaar, met een eigen specifieke verzameling flora, fauna en materialen. En dat niet alleen, er zijn ook seizoenen om rekening mee te houden. Door Fallow verdwijnt een deel van de biodiversiteit uit een gebied, waardoor gebieden als de Windward Plains veranderen in stoffige woestijnen.

Inclemency komt dan opzetten, brengt zandstormen met zich mee, wakkert bepaalde insecten aan om passieve effecten te stimuleren die je tijdens een hunt kunt gebruiken, en verandert in sommige gevallen het landschap compleet. Nadat de stormwolken zijn verdwenen, begint het seizoen van Plenty en we kunnen je vertellen dat de verandering indrukwekkend is. Weg zijn de dorre droge vlakten van de Fallow en de bewolkte lucht van Inclemency, terwijl je uitkijkt over een rijke omgeving vol monsters.

De campaign slaagt er op meesterlijke wijze in om je voor het eerst door deze cyclus te leiden en de dynamiek van de wereld verliest nooit echt zijn charme. Dit keer is de variatie in het leven in elke regio echter adembenemend. Toen we eenmaal de vrijheid kregen om te verkennen, hebben we urenlang gewoon door elk gebied gereden en gekeken hoe monsters hun routines uitvoerden. Roze apen dutten vredig in de zon, kleine vogels kun je zien rijden op de rug van grote monsters. Of je er nu bij bent of niet, de wereld van Wilds heeft een natuurlijke cyclus met veel details, van de enorme roofvogels die in de lucht zweven tot de rijen mieren die in formatie over de takken van bomen lopen.

Focus

Monster Hunter-games worden zelden geprezen om hun betrouwbare graphics, omdat ze meestal meer resources steken in dynamische werelden dan de eigenlijke visuals. Gelukkig is Monster Hunter Wilds erg indrukwekkend, hoewel bepaalde delen opvallend minder gedetailleerd zijn dan andere. Sommige gebieden, zoals het bos, zijn erg druk en we waren regelmatig verbaasd over hoeveel kleine monsters er tegelijk op het scherm konden bewegen. Op sommige momenten zie je zelfs hele kuddes naast grote monsters rennen terwijl je ze achtervolgt.

Qua prestaties draait de game soepel op de PlayStation 5, vooral in de Prioritize Framerate modus. Niet alles is altijd even scherp, maar met hoe hectisch gevechten kunnen worden, wil je die 60 frames per seconde (fps) wel echt halen. Wat Monster Hunter Wilds een beetje mist in pure grafische kracht, wordt ruimschoots goedgemaakt door de manier waarop de wereld in elkaar zit. Sfeervolle misteffecten, stofwolken die enorme zandstormen voorafgaan en plassen die volgen op hevige regenbuien zien er allemaal spectaculair uit.

Moet je Monster Hunter Wilds spelen?

Speel het als...

Speel het niet als...