In het begin van de jaren 2000 hadden we nog geen indrukwekkende streamingdiensten zoals Spotify en Apple Music. Het internet zag er toen namelijk heel anders uit met andere diensten, websites en überhaupt de manier waarop je het internet gebruikte.
YouTube ontstond pas in 2005 en het was niet de mediagigant die het nu is. Nu zijn er muziekvideo's met honderden miljoenen views, originele films en long-form documentaires. In de directe jaren na de komst van YouTube was het absolute hoogtepunt kattenfilmpjes.
Indien je muziek wilden downloaden en op je eerste generatie Apple iPod wou zetten, moest je die vaak downloaden via specifieke websites en dat was nou niet bepaald 100 procent legaal.
Websites zoals Kazaa, Rapidshare en natuurlijk The Pirate Bay werden groot dankzij de opkomst van mp3-spelers, maar er was natuurlijk maar één absolute koning. En dat was LimeWire!
LimeWire
Voor de mensen die niet bekend zijn met LimeWire (de kans is groot als je jonger bent dan 20) zullen we het even kort uitleggen. LimeWire was een opensource-programma en maakte gebruik van een peer-to-peer netwerk waarmee je muziek, films en andere media kon downloaden.
Als het werkte, dan werkte LimeWire ook goed. Je kan het vergelijken met een bit torrent-client zoals uTorrent en in tegenstelling tot een programma zoals uTorrent leefde praktisch iedereen op LimeWire. Het was het meest toegankelijke en praktische programma van zijn tijd, maar het was niet perfect.
Als je ooit Russisch roulette wilt meemaken, dan was LimeWire een goed alternatief geweest, want je wist nooit honderd procent wat je kreeg. Het was altijd de vraag of wat je downloadde ook veilig was. Heb ik nou Linkin Park's Meteora gedownload of is het een Trojan virus? En waarom klinkt The End of Heartache van de Amerikaanse metalband Killswitch Engage verrassend veel als K3?
Toen ik ooit in een ver verleden de seizoensfinale van het tweede seizoen van Avatar: The Last Airbender had gedownload, kreeg ik in plaats van deze legendarische animatieserie een ander soort animatiefilm... uit Japan... met heel veel tentakels en andere vage zaken die ik niet zag aankomen. Die beelden heb ik nog steeds niet van mijn netvlies weten te schrobben.
De combinatie van LimeWire en NFT's is verrassend
Als er iets nog erger is dan een onverwacht computervirus of een quasi traumatiserende 'film', dan is het wel de wereld van NFT's en de zogenaamde 'crypto bros' die over niets anders kunnen lullen dan NFT's.
NFT, kort voor Non-Fungible Token, is een onvervangbaar digitaal eigendomscertificaat. Je kent het misschien vanwege de absolute hype van de vorige twee jaren toen celebrities zoals Justin Bieber 16 miljoen dollar uitgaven voor een slecht getekende afbeelding van een aap met een gifgroene zonnebril.
Niet alle NFT's zijn compleet nutteloos, want er kan ook een actie aan deze NFT's gekoppeld zijn. Zo kan je een token kopen die dienst zou kunnen doen als een museumpas of entreebewijs voor een evenement, of je kan er extra missies mee doen in een videogame.
Het eigenlijke idee achter NFT's is best goed, vooral in deze alsmaar groter wordende digitale wereld. Echter, het geneuzel rond de blockchain, crypto en celebrities die stinkend rijk hopen te worden door het verhandelen van deze tokens over alles en niets is mateloos irritant. Nou, LimeWire heeft dus na meer dan 10 jaar aanwezigheid een comeback gemaakt als een NFT-marktplaats om deze tokens te verhandelen.
Het ooit zo iconische programma blijft wel bij zijn roots en zal zich voornamelijk focussen op muziek-NFT's. Artiesten kunnen er collectors items, exclusieve demo's en releases en nog veel meer verhandelen als een token. In tegenstelling tot reguliere NFT's kunnen mensen deze tokens gewoon kopen met hun creditcard en is de munteenheid die gebruikt wordt dollars in plaats van crypto.
LimeWire als legitiem contentplatform is hilarisch
LimeWire is in 2021 overgekocht door de Oostenrijkse broers Paul Zehetmayr en Julian Zehetmayr en het duo wil natuurlijk van de naamsbekendheid van het bedrijf gebruikmaken om hun nieuwe platform tot een succes te maken.
LimeWire werd tijdens hun hoogtijdagen geteisterd door rechtszaken over de legaliteit van het platform en de illegale content die daarop werd verhandeld. Vanaf 2006 tot 2010 werd het bedrijf continu voor de rechter gedaagd door groepen zoals Universal Music, EMI, Sony Music Entertainment en Warner Music en uiteindelijk werd de dienst in 2010 verboden in de Verenigde Staten. Misschien is LimeWire niet de naam die je wilt overnemen om een legitiem contentplatform te promoten.
Het idee van het vernieuwde LimeWire is niet eens heel slecht en ik denk dat er ook wel daadwerkelijk een markt is voor deze content, maar willen muziekliefhebbers deze content digitaal hebben?
Mijn vinyl-collectie is in de afgelopen twee jaar redelijk uitgegroeid van tien platen in 2021 tot meer dan vijftig platen de laatste keer toen ik mijn collectie heb geteld. Hier zitten dus ook een paar exclusieve releases bij zoals gesigneerde platen, hand-genummerde EP's of de enkele demo. Het mooie hiervan is dat je jouw collectie kan aanraken, artwork kan bekijken of je platen kan tentoonstellen, maar dat gaat niet echt met digitale content.
Bovendien kan je er vergif op innemen dat exclusieve releases die als NFT worden verhandeld uiteindelijk toch wel op het internet verschijnen. Exclusieve content op het internet is nooit voor een lange tijd exclusief.
En misschien wel het meest ironische is dat deze content zeer waarschijnlijk op de websites verschijnen die het metaforische stokje hebben overgenomen van de LimeWire van tien jaar geleden.
