Super Mario RPG review

Super Mario RPG is een Mario-game zoals je die wellicht nog niet gezien hebt. Het spel verscheen voor het eerst op de SNES in 1996 en een aanzienlijk aantal Nintendo Switch-gebruikers was toen nog eens niet geboren. Je bent hier niet aan het springen op Goomba's, vuurballen aan het schieten op Piranha Plants of zelfs tegen Bowser aan het vechten. In de plaats daarvan krijg je de typische turn-based gevechten die je kent van bijvoorbeeld Final Fantasy of Pokémon.

Het begin van de game voelt wel vertrouwd. Bowser heeft voor de zoveelste keer Prinses Peach gevangen genomen en Mario moet haar bevrijden. In tegenstelling tot elke andere Mario-game heb je Bowser hier verslagen in de tutorial en bevrijd je Peach niet veel later. De echte vijand in Super Mario RPG is Smithy, een soort kwaadaardige koning die handlangers heeft in de vorm van wapens. Smithy heeft de Star Road reeds kapot gemaakt en is nu uit op het Mushroom Kingdom. Mario en zijn vrienden moeten hem nu verslaan, aangezien de Star Road de kracht heeft om wensen te vervullen en dat blijkt best wel essentieel te zijn.

Het verhaal is relatief eenvoudig: verzamel je vriendjes, zoek de zeven sterren die de Star Road kunnen herstellen en versla Smithy. "Je vriendjes" zijn in deze game trouwens twee oude bekenden en twee nieuwe gezichten. Je vecht hier samen met niemand minder dan Peach en Bowser, want hij wil zijn kasteel terug dat Smithy heeft overgenomen. De twee nieuwe gezichten zijn Mallow, een "kikker" die eruitziet als een wolk (geen vragen stellen) en Geno, een ster uit de ruimte die tijdelijk een houten speelgoedpop overneemt en met kanonnen kan schieten (ook hier geen vragen stellen).

Eenvoudige combat met één groot probleem

De gevechten zijn een cruciaal onderdeel van de game. Super Mario RPG maakt gebruikt van een systeem waarbij je extra kan schade kan aanrichten en aanvallen kan blokkeren door op het juiste moment de juiste knop in te drukken. Onder andere Xenoblade Chronicles heeft een gelijkaardig systeem. In de originele game moest je op basis van de beweging van jouw personage en vijanden gokken wanneer "het juiste moment" precies was. In deze remake krijg je als extra hulp een uitroepteken te zien boven het hoofd van je personage.

Aangezien ik zelf maar liefst -8 maanden oud was toen het origineel verscheen en de GameBoy Color mijn eerste console van Nintendo was, was ik niet bekend met de verschillende aanvallen. Ik begon Super Mario RPG vervolgens te spelen met de draadloze Nintendo Switch Pro-controller en tijdens geen enkele battle wist ik de timing juist te krijgen. Ik noem mezelf geen pro gamer, maar na meer dan 500 uur Xenoblade Chronicles ben ik echt wel in staat om op het juiste moment op een knopje te drukken.

Toen ik uit pure frustratie naar handheld-modus ging, werd duidelijk waarom. Er zit namelijk te veel input lag op de draadloze controller. Als ik op A drukte wanneer dat uitroepteken verscheen, duurde het te lang voor de controller om dat signaal naar de Switch te sturen. Speel je handheld of met een bekabelde controller, dan heb je dit probleem niet. Voor mij was dit een vrij groot probleem, want ik speel normaal voornamelijk op de tv met mijn draadloze controller. De tv staat ook te ver van onze bank om de Switch Pro-controller te verbinden met de meegeleverde kabel.

Zodra je de timings onder de knie hebt, zijn gevechten over het algemeen niet heel moeilijk. Het is een kwestie van op het juiste moment op A drukken om een aanval volledig te blokkeren. Je eigen aanvallen kan je nog op andere manieren extra schade geven door bijvoorbeeld snel met je joystick te draaien of A in te drukken en op het juiste moment weer los te laten. Terwijl je dit alles doet, wordt er een ultieme aanval opgeladen en afhankelijk van de drie personages die op dat moment vechten, doet die aanval iets anders. De visuals van die ultieme aanvallen waren bovendien een ware streling voor het oog.

Boss battles zijn tot slot niet veel moeilijker dan willekeurige vijanden, maar duren gewoon iets langer omdat de boss meer levenspunten heeft. De timings zorgden in mijn geval voor de nodige uitdaging, maar het was niet zo dat ik op een bepaald moment mijn level hoger moest krijgen omdat ik een boss fight niet kon voltooien. Zodra je level 20 bent, zijn de bonussen bij elke level-up ook aanzienlijk kleiner. Als je al level 20 bent en niet voorbij de eindbaas komt, dan ligt het dus waarschijnlijk wél aan jou.

Schattig design met een gezonde dosis humor

De personages en humor in Super Mario RPG zijn minstens even interessant als de gevechten. Bowser wordt hier niet afgebeeld als een slechterik, maar als een hopeloos typetje dat uit zijn kasteel is geschopt en dat terug wil. Wanneer iemand hem vraagt wat hij precies met Mario en Peach doet, zegt hij natuurlijk dat ze tijdelijk zijn handlangers zijn tot hij zijn kasteel terug heeft en dat hij daarna met Peach zal trouwen.

Verder is er een moment waarop de burgemeester van een zeestadje gevangen was genomen. Om Mario te proberen chanteren, besloten de bandieten de burgemeester te kietelen. Dat vond ik natuurlijk pure onzin dus ik liet dit een vijftal keer gebeuren en daarna had ik door dat het gesprek op deze manier nergens heenging. Wanneer ik na afloop de burgemeester ging bevrijden, had hij een prachtige, genereuze beloning van meer liefst één coin. Hij voegde eraan toe dat hij het vooral heel sadistisch vond dat ik hem zo vaak gekieteld liet worden.

Mallow verdient zeker nog wat aandacht. Hij introduceert zichzelf als een kikker, ook al ziet hij eruit als een soort wolk met een iets te grote broek. Wanneer je dan bij zijn "grootvader" in de kikkervijver aankomt, zegt hij dat Mallow op een dag gewoon uit de lucht kwam vallen en dat ze hem sindsdien als een van de kikker(visje)s hebben opgevoed. Het feit dat Mallow zelf daarvoor geen seconde twijfelde dat hij toch absoluut een kikker was, zet meteen de toon voor Super Mario RPG. Het spel neemt zichzelf niet al te serieus en daarin zit een aanzienlijk deel van zijn charme.

Relatief korte game

Het ene gebied is al wat interessanter dan het andere. Er is geen sprake van verborgen hoekjes, paadjes of tunnels. Wel zijn er verborgen kisten. Je weet in dit geval pas dat die kist boven je zweeft als je er toevallig tegenaan springt. De ene kist zit ook iets beter verstopt dan de andere, maar de inhoud van die kisten is ook niet altijd even bijzonder. Iets wat je mij niet zal zien doen, is het hele spel opnieuw spelen met als enige doel elke verborgen kist vinden.

Wat je me wel opnieuw ziet doen, zijn de minigames. Na sommige levels zit er een minigame waar je telkens voor de high-score kan gaan. In de ene minigame val je van een waterval naar beneden en moet je zoveel mogelijk coins zien te pakken, terwijl je bij een andere minigame in een mijnkarretje rijdt en eveneens zoveel mogelijk coins moet zien te pakken. Het helpt ook dat deze minigames na een lange boss fight of dungeon komen, zodat je even helemaal niet aan de combat moet denken.

Een lastig puntje in Super Mario RPG dat ik moet vermelden, is het vaste camerastandpunt. Er is geen enkel moment waarop je de camera kan draaien. Dat zorgde voor de nodige frustratie bij bepaalde sprongen van het ene bewegende platform naar het andere. Op basis van de schaduw kon ik gokken wanneer ik precies moest springen om op het platform te landen, maar het was makkelijk geweest als ik de camera kon draaien.

Hoewel Super Mario RPG dicht bij het origineel blijft, is dat niet volledig positief. Vroeger waren games stukken goedkoper en dan was het geen ramp dat je na tien uur al klaar was met de main story, zoals hier het geval is. Maar als ik 59,99 euro uitgeef, verwacht ik iets meer dan dat. Er rest mij momenteel alleen nog post-game, maar ik verwacht niet dat ik daar meer dan twee uur mee bezig ben. Super Mario RPG is een game die ik daarom eerder zou oppikken in een uitverkoop, maar als je zoveel mogelijk speelplezier uit je 59,99 euro wil halen, zijn er betere opties.