Pokémon Legends: Arceus review

Pokémon-games maken al sinds het debuut van Pokémon Red en Blue voor de GameBoy in 1999 (1996 als je in Japan woonde) deel uit van ons gaming-dieet. Voor een boel iets oudere game-fanaten onder ons waren het de eerste stappen in de gaming-wereld. De meeste gamers onder ons zijn inmiddels al wel minstens een keertje met een van deze spellen aan de slag gegaan. De reeks is door de jaren heen dan ook niet blijven stilstaan. Er kwamen elke generatie Pokémon bij, we konden met enkele nieuwe types kennismaken en ook het hele vechtsysteem werd bijgeschaafd met al dan niet overbodige elementen zoals Dynamaxing.

Los daarvan kende de reeks eigenlijk bitter weinig evolutie en bleef halsstarrig aan zijn bekende formule vasthouden. Vang Pokémon, vecht tegen een hele hoop trainers in jouw reis van gym naar gym om acht badges te verzamelen, hak een of ander kwaadaardig team in de pan, gevolgd door de Elite Four, en neem het nog een laatste maal op tegen jouw rivaal die je doorheen jouw reis het leven soms zuur probeert te maken. De grootste aanpassing die we de voorbije jaren hebben gezien, was de toevoeging van de Wild Area in Pokémon Sword en Shield dat in 2019 uitkwam voor de Nintendo Switch. Dit was een kleine omgeving waar de speler vrij mocht rondlopen om allerlei wilde Pokémon te vangen en deel te nemen aan raid-gevechten. Het voelde aan als de voorloper van een open wereld, maar daar bleef het dan ook bij. Verder weken ook deze games niet af van hun normale gang van zaken. 

Daar is met de komst van Pokémon Legends: Arceus echter de nodige verandering in gekomen. In deze game heeft ontwikkelaar Game Freak de bestaande formule volledig overboord gegooid en een radicaal nieuwe richting gekozen. In Pokémon Legends: Arceus word je naar het verleden gekatapulteerd en kom je terecht in Hisui, de regio die later bekend zal staan als Sinnoh. Je maakt kennis met Jubilife Village en zijn inwoners, en zal van hieruit op ontdekkingstocht kunnen gaan in verschillende gebieden waar je jouw eigen Pokémon zal kunnen vangen in een semi-open wereld. 

Omdat het spel zich in het verleden plaatst waar mensen en Pokémon nog niet helemaal hebben leren samenleven, zijn er dus nog niet veel trainers. Dit zorgt ervoor dat de focus van het spel zich hier dus niet voortdurend op gevechten plaatst, en dat je het al niet moeten opnemen tegen gymleiders, een kwaadaardig team of de Elite Four. In de plaats daarvan is jouw doel het vervolledigen van jouw Pokédex, waardoor je meer bezig bent met het verkennen van de biomes en het vangen van Pokémon dan de eindeloze stroom aan gevechten die velen onder ons gewoon zijn van de vorige games. 

De volledige herwerking zorgt ervoor dat de games in een moderner jasje gestoken worden, en dat ze daarmee een frisse wind doorheen de franchise laten waaien. En dat loont, want de nieuwe gameplay voelt aantrekkelijker en uitdagender aan, en dat was iets dat de reeks broodnodig had. 

 Open wereld

Zoals we reeds aanhaalden, is het doel van de games nu verschoven van het vechten met een reeks gymleaders naar het vervolledigen van jouw Pokédex. Zodra je in Hisui terecht komt, word je in de Survey Corps ingeleid. Dit is een groepering die zich bezighoudt met het verkennen van de verschillende regio’s en het verzamelen van informatie rond de inheemse Pokémon. Het wordt jouw taak om de eerste Pokédex te vullen door alle Pokémon te vangen en bestuderen. 

De opzet werkt vrij eenvoudig. In een van de open regio’s zal je wilde Pokémon tegenkomen die je met jouw Pokéballs kan vangen. Zodra je er eentje van vangt, verschijnt een vermelding van zijn soort in de Pokédex. Daarna kan je allerlei onderzoekstaken uitvoeren waarmee je zijn vermelding kan vervolledigen. Dit varieert van het vangen van meerdere Pokémon van dezelfde soort tot het voederen van bessen, het laten evolueren en bekijken hoe ze een bepaalde aanval uitvoeren. Dit brengt iets van variëteit en geeft je de kans om bijvoorbeeld te kiezen voor het vangen van veel Pokémon, of het opnemen van deze beestjes in jouw team om ermee te vechten. De hoeveelheid onderzoekstaken is echter niet zo gigantisch uiteenlopend, waardoor dit voor sommigen wel al snel heel repetitief kan aanvoelen. 

Om deze Pokémon te vangen zal je een reeks verschillende gebieden binnen Hisui moeten doorkruisen. Elk gebied kent een eigen ecosysteem, waardoor ze dus ook verschillende soorten en types herbergen. Zo heb je graslanden, bossen, brede stranden en bevroren bergtoppen. Los daarvan loopt de tijd in die wereld, waardoor je dus ook ’s nachts de gebieden kan verkennen om te kijken welke Pokémon zich in het donker schuilhouden. Dit creëert een ‘levende’ wereld met een eigen karakter. In Pokémon Sword en Shield had je een gelijkaardig systeem, maar daar zaten de verschillende Pokémon zodanig hard op elkaar gepropt, dat het niet uniek genoeg aanvoelde. Voor sommige spelers zal Pokémon Legends: Arceus vanwege de verspreide Pokémon een mooi ontworpen ecosysteem bevatten, en voor anderen zal het leeg aanvoelen. Ons leek het goed gebalanceerd.

Het verkennen van de open wereld wordt na verloop van tijd ook vergemakkelijkt, omdat je de toegang krijgt tot enkele regionale Pokémon die je op hun rug of onder hun vleugels zullen nemen. Zij geven je de mogelijkheid om nieuwe stukken van de verschillende gebieden te verkennen, zodat je ook later nog een reden hebt om terug te gaan naar eerdere omgevingen. Hier vinden we het wel jammer dat je niet de kans krijgt om op de rug van jouw eigen Pokémon te kruipen om rond te lopen, zwemmen of zweven. Dit zou een boel meer werk vragen van ontwikkelaar Game Freak, maar lijkt ons wel iets dat de band met ons gekozen team zou versterken en ook mogelijk iets meer realisme toevoegt.

Hub

 Tussen jouw reizen door verblijf je in Jubilife Village. Dit dorpje is jouw uitvalsbasis waar je inkopen kan doen, nieuwe outfits kan kiezen en opdrachten verzamelen van de leiders en inwoners van het dorpje. Deze opdrachten zullen je helpen bij het verkennen van de gebieden en het vullen van jouw Pokédex. Je krijgt er telkens een of andere beloning voor in de vorm van items of toegang tot nieuwe spullen in de verschillende winkels. Tijdens het verloop van het spel zal je het dorpje ook wat groter zien worden, wat alles wel meer laat leven. 

Bij het verschijnen van de eerste trailer werd er geopperd dat de game uit één grote open wereld zou bestaan, wat dus niet het geval is. Dat is best jammer, maar ook niet iets waar we ons tijdens het spelen echt aan stoorden. De verschillende gebieden voelen zelden te klein aan. Door ook bepaalde Pokémon op specifieke plaatsen te laten opduiken, zorgen ze ervoor dat je steeds blijft verkennen en dat de exploratie zelden saai aanvoelt. Door tussen de verschillende expedities terug in het dorpje terecht te komen geeft de gameplay je tevens wat mentale rust. Dit heeft ook als effect dat de gigantische open wereld je niet met ‘open world fatigue’ opzadelt waardoor je het spel opzij kan leggen. 

 Nieuwigheden

 Pokémon Legends: Arceus kent tevens de toevoeging van een crafting-systeem. In de open werelden zal je allerlei grondstoffen kunnen verzamelen die je dan verder kan omvormen tot Pokéballs of drankjes die de levenspunten van jouw Pokémon herstellen. Zodra je voldoende grondstoffen hebt, kan je de items naar keuze maken. Gezien de open world-gameplay van het spel is het zeker een interessante toevoeging. Je bent voortdurend Pokémon aan het vangen, dus het is dan ook logisch dat je op excursies zelf alles kan maken om zo lang mogelijk onderweg te zijn. Echt gigantisch uitgebreid is het niet, en de toevoeging van extra soorten Pokéballs om te maken zou wat bijkomende verscheidenheid geven, al willen we er niet te hard over zeuren. Het is er, het past binnen het spel en werkt naar behoren. 

Naast de grotere herwerking van de game vinden er ook aan de vertrouwde gameplay enkele aanpassingen plaats. Zo moet je niet meer liggen prutsen met het leren en vergeten van moves van jouw Pokémon, en het op zoek gaan naar personages die deze voor jou terug kunnen aanleren. Jouw Pokémon hebben, zodra ze een bepaalde move hebben geleerd, hier steeds toegang toe. Je kan dus gewoon terloops kiezen welke vier moves jouw Pokémon tot zijn beschikking heeft. Daarnaast krijg je nu in jouw overzicht te zien welke Pokémon klaar zijn om te evolueren en kan je zelf beslissen wanneer dit gebeurt. Dit vindt dus niet meer automatisch plaats. Dit zijn quality of life-fixes die zowel oude als nieuwe Pokémon-liefhebbers met veel plezier zullen omarmen.

Ook de gevechten hebben een kleine aanpassing gekregen. Zodra een Pokémon een bepaalde move onder de knie heeft, zal je in staat zijn om deze normaal, Agile of Strong uit te voeren. Door voor een Agile-move te kiezen zal de snelheid ervan toenemen, waardoor je tijdens een gevecht misschien sneller kan toeslaan of enkele moves na elkaar kan uitvoeren. Daar moet je dan wel wat aanvalskracht voor opgeven. Door de move Strong te maken wordt deze krachtiger, maar trager. In beide gevallen kost de move nu meer PP dan voorheen. Deze functie is niet altijd even interessant, omdat de focus hiermee eerder op de snelheid van jouw Pokémon ligt, maar het brengt wel wat afwisseling aan sommige gevechten. 

 Moeilijkheidsgraad 

Een van de grotere frustraties die veel (oudere) fans van het Pokémon-genre wel hadden bij de voorgaande iteraties in de reeks is de ondermaatse moeilijkheidsgraad van de games. De hoofdreden voor de lage moeilijkheid zat bij het doelpubliek waar de ontwikkelaars zich steeds op bleven richten. Zij waren van mening dat de games ook altijd voor de jongere spelers toegankelijk moesten blijven, wat ervoor zorgde dat de grote schare oudere fans wat op hun honger bleven zitten. In Pokémon Legends: Arceus wordt de lat echter aanzienlijk hoger gelegd, en dat juichen we alvast toe. 

De ontwikkelaars hebben wel steeds de jongere spelers in het achterhoofd gehouden, en dat merk je. Het spel kan het je best wel moeilijk maken, maar ook daar heb je doorgaans de keuze. Zo heb je bijvoorbeeld de alpha-Pokémon die je her en der in het landschap tegenkomt. Zij zijn sterker dan hun normale tegenhangers en beschikken bovendien over moves waar hun soort doorgaans geen toegang tot heeft. Dit zorgt ervoor dat een onvoorbereid gevecht met een van deze Pokémon je snel aan het rennen kan zetten. Als je er eentje kan vangen, dan is hij misschien wel een waardevolle toevoeging aan jouw team. Deze alpha-Pokémon zie je vaak al van ver, dus je hebt ook voldoende mogelijkheden om ze te ontwijken.

Tijdens een gevecht met een wilde Pokémon bestaat ook de kans dat je de aandacht trekt van een ander beestje in de buurt trekt dat zich dan ook meteen mee in de strijd komt werpen. Jouw Pokémon zal het dus in zijn eentje tegen meerdere tegenstanders moet opnemen, en daar zit je niet altijd op te wachten. Dit kan voor sommigen frustrerend zijn, maar als je wat uitdaging zoekt, dan is dit ideaal.

 Multiplayer

Pokémon Legends: Arceus is voorzien van een multiplayer-gedeelte, maar dat is slechts vrij beperkt. Je bent enkel in staat om jouw Pokémon te ruilen met andere spelers. Van online gevechten tegen vrienden of vreemden is er dus geen sprake. Voor de strijdlustigen onder ons zal dat ongetwijfeld een teleurstelling zijn, zeker met de toevoeging van de nieuwe vecht-mechanics. Het ontbreken van dit soort multiplayer-interactie is best sneu, want het gaf steeds de nodige diepgang en connectiviteit waar de Pokémon-games zich de voorbije generaties toch steeds op richtten. Door de focus niet meer op de gevechten te leggen is het vanuit Game Freak dan ook wel begrijpelijk dat ze ervoor kozen om dit gedeelte te laten vallen.

 Teleurstellende graphics

We zijn graag eerlijk en vallen dan ook maar meteen met de deur in huis. Op gebied van graphics is het spel niet echt bepaald een hoogvlieger te noemen. De Pokémon-games stonden nooit echt bekend voor hun baanbrekend grafisch werk, en dat zal voor velen een reden zijn om de lat wat lager te durven leggen. Daar zijn we het echter niet mee eens. 

Zo valt je meteen de amper getextureerde omgevingen op. Wat sommigen een zanderige vlakte noemden, konden wij enkel omschrijven als ‘bruin’. Het lijkt soms een uniform gekleurde ondergrond waar er geen moeite gedaan werd van iets van levendigheid in te brengen. Als er dan iets van textuur wordt voorzien, dan heeft deze doorgaans een zeer beperkte resolutie waardoor alles eerder misplaatst aanvoelt dan het iets toevoegt. Het water ziet en voelt er amper realistisch uit, wat in een open wereld toch min of meer verwacht wordt.

Bij het rondlopen zal je ook snel merken dat sommige objecten pop-in vertonen (waarbij ze plots op jouw scherm verschijnen). Dit gaat dan om een grazende Pokémon, rots of boom. Dit kan je een spel snel vergeven, maar in sommige instanties ging het ook om volledige bergketens. Echt optimaal voor de immersie is dit niet te noemen. Vliegende Pokémon die je in de verte ziet, zullen duidelijk minder vloeiende vlieg-animaties vertonen. Hun vleugelslagen zullen tot slechts enkele frames per seconde herleid worden, waardoor het er heel knullig uitziet. Dat was zeker acceptabel op de GameBoy Color, maar inmiddels liggen de eisen toch wat hoger. Sommige NPC’s zullen een vreemde knik maken met hun hoofd zodra je ze benadert. En ga zo maar door. Kort gezegd, fraai om naar te kijken is het niet. Als je je laat meeslepen in de gameplay, dan is de kans groot dat dit je niet zo hard zal storen. Zodra je echter even stilstaat om rond te kijken, dan is het bijna onmogelijk om het te negeren. Mooi van ver, maar ver van mooi.

Na de eerste trailers van het spel werd het al meteen vergeleken met een bekende Nintendo Switch-klassieker, namelijk Legend of Zelda: Breath of the Wild. Er zijn een boel redenen waarom we dit best begrijpen, maar vragen toch iets van voorzichtigheid. Het is geen volledig correcte vergelijking, omdat het eigenlijk twee compleet verschillende spellen zijn met hun eigen achtergrond, dus enige verhouding tussen beide staat hoe dan ook op losse schroeven. Staar je daar dus niet op blind.

Toch kunnen ook wij het niet laten om een kleine parallel te trekken. Games zoals BotW slagen er wel in om op grafisch gebied een consistent aantrekkelijke wereld te maken die honderden malen groter en meer gedetailleerd is dan bij Pokémon Legends: Arceus. Het is hiermee niet de bedoeling om van ontwikkelaar Game Freak een kopie van BotW te vragen. We willen er wel duidelijk mee maken dat de grafische lat inmiddels aanzienlijk hoger ligt dan wat Game Freak zijn spelers hier aanbiedt. We willen dan ook niet zomaar tevreden zijn met dit niveau aan graphics omdat het ‘maar de Pokémon-reeks is’. 

Is dit allemaal zo rampzalig dat het de volledige spelervaring om zeep helpt? Nee, dat zeker niet. We lieten ons de overgrote meerderheid van de tijd opslorpen door de gameplay. Het zorgt er echter wel genoeg voor dat je je soms wat stoort en uit de immersie wordt gezogen. Gamers die op zoek zijn naar iets van grafische meerwaarde zullen van een kale reis thuiskomen. Zijn dit noodzakelijk wel de mensen die Pokémon-games spelen? Misschien niet. 

Op gebied van audio valt er weinig op de game aan te merken. De muziek is vrolijk en dynamisch, maar ontbreekt soms wat extra slagkracht om jouw uitstapjes in de open wereld des te meer memorabel te maken. Soms hoor je ook tijdens rustige momenten plots opzwepende muziek spelen, waardoor je rondkijkt om te zien waar er gevaar schuilt. Dat is wat gek, maar niets waar we ons zorgen over maakten. 

 Eindoordeel

 Als we al deze aanpassingen aan de vertrouwde Pokémon-formule van dichtbij bekijken, dan rest ons natuurlijk één belangrijke vraag: slaagt Pokémon Legends: Arceus er ook in om een interessant spel te zijn? 

Net als zijn voorganger Pokémon Sword en Shield voelt Pokémon Legends: Arceus aan als een experiment. Waar Sword en Shield het nog allemaal heel braaf hielden door gewoon een beperkte ‘open wereld’ toe te voegen aan de bestaande gameplay, lijkt Legends: Arceus toch eindelijk de sprong in het diepe te hebben gemaakt, hetzij met de nodige steunwielen. En dat verwelkomen we van harte.

Er wordt op visueel vlak eerlijk gezegd ondermaats werk geleverd, en dat willen we dan ook niet onder stoelen of banken steken. Dit kan beter, en we willen het ook niet allemaal toeschrijven aan de beperkte hardware-capaciteiten van de Nintendo Switch. We hebben al veel beter gezien, en durven daar dan ook stilaan om vragen.

Het experiment van Game Freak loont echter ondanks de grafische problemen wel, en ze leveren daarmee een vlot spel dat erin slaagt om uniek aan te voelen. Het probeert iets volledig nieuws door een bestaande franchise grotendeels om te gooien, en zal daar ongetwijfeld de fans uren zoet mee weten houden. Het is misschien geen perfect spel of dé open world-RPG waar veel Pokémon-fans al jaren op zitten te wachten, maar het is wel een veelbelovende nieuwe richting voor de reeks, en eentje die ons reikhalzend laat uitkijken naar wat de Pokémon-franchise met de volgende game allemaal in petto heeft.