In theorie zou ik Monster Hunter games leuk moeten vinden, maar na een uurtje Monster Hunter Generations had ik het wel gehad met dat spel. Van de pseudo-MMO-trekjes tot de belofte van een epische strijd met monsters, op papier is het alles wat ik graag zie in een game. Maar ondanks mijn beste pogingen om met de belachelijk grote wapens te zwaaien, klikte de serie nooit helemaal. EA en Koei Tecmo's hebben mijn persoonlijke gekraakt met hun nieuwste game, getiteld Wild Hearts.
Wild Hearts, een samenwerking tussen de westerse uitgever en Dynasty Warriors-ontwikkelaar Omega Force, neemt de essentie van Capcoms fantasie en verpakt die in een toegankelijker avontuur. Het resultaat is een game die in zekere zin bestaat uit allerlei elementen van bestaande games en daarmee een nieuw doelpubliek aanspreekt (waaronder mezelf).
Een aangename kennismaking
Wild Hearts werpt spelers meteen in een comfortabele, vertrouwd aanvoelende tutorial. In een weelderige jungle leer je de beginselen van de jacht terwijl je door een gedetailleerde, semi-open wereld met monsters rent. Terwijl je de omgeving verkent en ondertussen wat monsters kort en klein slaat, hakt of schiet, maak je kennis met steeds personages die je wegwijs maken in deze wereld. Dat doen ze door langzaam te mompelen over de oude gebruiken en hun vloeiende Engels af te wisselen met Japans wanneer ze woorden als "Minato", "Karakuri" en "Kemono" uitspreken.
Origineel is het misschien, maar de eerste uren in Wild Hearts bieden een toegankelijke introductie tot het genre. Mijn grootste probleem bij Monster Hunter was het doolhof aan menu's waar ik niet uit raakte. Hoewel er duidelijk keuzes zijn gemaakt bij het verhaal van Wild Hearts, is alle actie in het spel zodanig gedetailleerd dat het lijkt alsof je permanent in een cutscene zit.
Slay, slay en nog eens slay!
Toch heeft Wild Hearts niet alleen inspiratie gehaald uit Capcoms RPG. Het spel speelt zich af in een fictieve versie van het feodale Japan, waar bergachtige titanen genaamd Kemono over de aarde heersen. Het is aan jou om deze monsters te verslaan en tegelijkertijd de oude kunst van Karakuri te beheersen door onderweg verschillende houten constructies te bouwen. Je hebt de keuze uit zes verschillende basic Karakuri waarvan je er vier actief kan gebruiken. Je kan ze vervolgens op bepaalde manieren voor je neerzetten zodat de transformeren tot een groter Karakuri-wapen. Elke Kemono heeft bepaalde zwaktes en het is aan jou om uit te zoeken welke Karakuri je moet gebruiken tegen welke Kemono.
De Kemono zijn ongeveer wat je zou verwachten, met ontwerpen die aanvoelen als een mix van Elden Ring-achtige monsters en Pokémon die je alleen in je nachtmerries zal tegenkomen. Van met paddenstoelen bedekte ratten (The Last of Us, ben jij dat?) tot ijzige wolven waarvan je begint te vloeken, elke vijand is vreemd en uniek.
De oude Japanse kijk op bouwen is een groot onderdeel van Wild Hearts. Het spel dwingt je om tijdens een gevecht te gaan bouwen. Je kunt haastig houten muren in elkaar zetten om aanvallen te blokkeren of een harpoen maken die elk vliegend monster uit de lucht kan trekken. Het zorgt ervoor dat co-op gevechten (met maximaal twee andere spelers) lijken op een mix tussen epische gevechten en een half afgemaakte bouwwerf. Om die Karakuri-constructies te bouwen heb je Karakuri Threads nodig. Je kan ze verzamelen door bomen om te hakken, met een pikhouweel in stenen te slaan... of door heel erg hard op Kemono te slaan. Je kan dus niet in het wilde weg constructies neerzetten in de hoop dat ze iets gaan doen, want voor je het weet, heb je geen enkele Karakuri Thread over en word je platgewalst door een mossig wrattenzwijn of kort en klein geslagen door een lava yeti.
Als het op dit moment nog niet duidelijk zou zijn: jij bent trouwens de enige in het spel die de Karakuri kan gebruiken. De rest van de bevolking is dit blijkbaar even vergeten door de jaren heen waardoor jij nu hun laatste hoop bent om hen te redden van de naderende apocalyps. Dit klinkt allemaal erg afgezaagd en ik zeg natuurlijk niet voor niets in overdreven veel schuingedrukte tekst dat er keuzes zijn gemaakt in het verhaal.
Vraag me niet waarom, maar het werkt
Hoewel de gedwongen aanwezigheid in het verhaal lachwekkend is, hebben Karakuri andere handige toepassingen in het spel. Naarmate je meer blauwdrukken vrijspeelt, worden je vermoeiende reizen over de uitgestrekte eilanden van Wild Hearts efficiënter. Waar je vroeger langzaam over de kaart trok, kun je bij elk bezoek aan een regio je netwerk van kabelbanen, torens en ventilatoren uitbreiden, zodat je over elk eiland kunt racen terwijl je terugkeert om te jagen.
Net als in de Monster Hunter-serie van Capcom gaat het erom het wapen te vinden dat bij je past. Wild Hearts geeft je de keuze tussen het traditionele samoeraizwaard, het reusachtige zwaard ter grootte van een auto, een boog, kanon, paraplu (nee, dit is geen grap), staf, gigantische hamer... en mijn favoriet, de klauw met zwaard die overduidelijk gebaseerd is op de 3D-gear uit Attack on Titan. De klauw werp je in een monster, vervolgens slinger je eromheen om snelle aanvallen uit te voeren terwijl je de aanvallen van de vijand ontwijkt. Heb ik 90 procent van het spel met dit wapen gespeeld? Misschien.
Wild Hearts leent ook de befaamde staminameter uit The Legend of Zelda: Breath Of The Wild of Genshin Impact, het beklimmen van monsters uit Shadow of the Colossus en zelfs het portaal uit Elden Ring om vrienden te laten helpen. De lukraak samengevoegde stukjes van andere games waren leuk genoeg om een nieuwkomer als ikzelf te introduceren aan een genre dat een steile leercurve heeft.
Toch is er iets aantrekkelijk aan hoe ronduit vreemd Wild Hearts is. Het voelt als dat ene gerecht dat je maakt met alle restjes in de koelkast en plots het lekkerste is dat je de voorbije maand gegeten hebt. Als je op zoek bent naar een boeiende co-op game, of een laagdrempelige introductie in de Monster Hunter-wereld, dan ben je bij Wild Hearts aan het juiste adres.
