The Dark Pictures: Little Hope review

Little Hope is het tweede deel van The Dark Pictures Anthology en de opvolger van Man of Medan. In deze horrorgamereeks van Supermassive (bekend van Until Dawn) proberen de makers een griezelige setting te creëren door middel van verschillende verhalen met steeds een compleet nieuwe cast. In dit geval bestaat de bezetting uit een groepje studenten en hun docent.

Gedurende de beruchte Heksenprocessen van Salem (1692-1693) in het Amerikaanse Massachusetts werden veel mensen in de regio beschuldigd van hekserij en als gevolg daarvan geëxecuteerd. Hoewel dit onderdeel van de geschiedenis niet vaak wordt gebruikt, biedt het zeker interessante stof voor een horrorgame. De vijf speelbare personages wanen zich in de duistere spookstad Little Hope in Salem, die zij vanwege een mysterieuze dichte mist niet kunnen verlaten. 

Little Hope releasedatum en prijs

Little Hope is vanaf 30 oktober verkrijgbaar op PS4, Xbox One en PC en is verkrijgbaar voor €29,99. Een limited edition met Little Hope en Man of Medan bedraagt €49,99. Beide titels zullen backwards compatible zijn met de PS5 en Xbox Series X en S.

Interactief verhaal met bekende gezichten

In het ongeveer vijf uur durende verhaal maken de personages en jijzelf kennis met een boeiend verhaal over de Witch Trials dat nog niet volledig geschreven is. Jij hebt als gamer namelijk invloed op het verloop van het verhaal en over wie er in leven blijft (en wie niet). Dit zorgt ervoor dat je de mogelijkheid hebt om de game meerdere keren uit te spelen en zo andere resultaten te behalen.

Supermassive heeft het weer voor elkaar gekregen om bekende gezichten toe te voegen aan de cast. In het verleden zagen we Rami Malek (Mr. Robot) en Hayden Panettiere (Nashville) in Until Dawn. Nu is het de Britse Will Poulter die in de rol van een gamepersonage kruipt. Je kunt Poulter kennen uit The Maze Runner en Black Mirror: Bandersnatch.

"Doe nou niet, John"

The Dark Pictures: Little Hope is een story driven game die veelvuldig gebruik maakt van quicktime events. Binnen enkele seconden moet je een belangrijke keuze maken die invloed zal hebben op toekomstige gebeurtenissen. Ben je niet snel genoeg, dan heeft dit mogelijk desastreuze gevolgen. Hoewel erbij gezegd moet worden dat de game je vaak het gevoel geeft dat iets tot een noodlottig resultaat leidt. In niet alle gevallen lijkt dit daadwerkelijk zo te zijn.

De keuzevrijheid die je als speler hebt is erg goed geïmplementeerd. De wijs klinkende woorden van The Curator laten je inzien dat elke beslissing die je maakt van levensbelang is (letterlijk). Een gevoel dat na een impactvolle gebeurtenis vaak heerst, is de vraag of je iets aan de afloop had kunnen veranderen. Daar zal je enkel achter komen door het verhaal opnieuw te doorlopen. Al zorgt rondlopen met dat vraagstuk ook voor een aantrekkelijke beleving.

De game heeft een goed bedacht verhaal en zit door de creatieve uitwerking knap in elkaar. Het creëren van een game die op verschillende manieren kan aflopen is ronduit ingewikkeld te noemen. De cinematografie van de game ziet er gelukkig goed uit, wat erg belangrijk is voor een verhalende game die voor een groot deel uit filmische scènes bestaat. 

Natuurlijk worden ook bij deze game de nodige horrorclichès uit de kast getrokken, zoals een jong meisje met een pop dat op creepy, doch nonchalante wijze een liedje zingt. Het opsplitsen van de personages zorgt er op sommige momenten voor dat je geïrriteerd naar het scherm gaat roepen: "Doe nou niet, John", aangezien je al een vermoeden hebt hoe het af gaat lopen.

De personages hebben allen een belangrijk aandeel in het verhaal en zijn er niet enkel ter opvulling. Hun karaktereigenschappen staan voor een deel vast, maar zijn gedurende het verhaal te beïnvloeden. Dit geldt ook voor de vriendschapsniveaus van de hoofdpersonen onderling. Doordat je met regelmaat tussen de personages wisselt, is het belangrijk op goed op te letten.

Horror?

De game begint veelbelovend, met gebeurtenissen en gore die mij doen terugdenken aan de Final Destination-films uit mijn jeugd. Bizarre 'ongelukken' doen zich voor, waarbij je soms toch de neiging hebt om weg te kijken. Na de introductie blijven de vibes uit die filmreeks aanwezig, maar dan voornamelijk omdat de personages (en jij als speler) soms van tevoren al weten wat hen staat te gebeuren.

Toch mist er een belangrijk element dat bij het horrorgenre hoort: de game is niet eng. Waar bij Until Dawn: Rush of Blood en de Kitchen-demo van Resident Evil 7 mijn PlayStation VR-headset binnen enkele minuten bijna door de kamer vloog van de schrik, is er van echte angst bij Little Hope niet echt sprake. Zelfs van het openen van kisten in Call of Duty: Warzone schrik je gedurende het momenteel lopende Halloween-event een stuk vaker en erger.

De immersie van een VR-bril maakt een horrorgame natuurlijk vele malen enger. Je hebt namelijk het gevoel dat je jezelf echt in het spel bevindt. Hierdoor kun je deze games misschien niet helemaal eerlijk met elkaar vergelijken, maar het geeft wel aan dat Little Hope wellicht in mindere mate tot het horrorgenre behoort in vergelijking met enkele andere games.

De game kent zeker zijn spannende momenten. Dit is voornamelijk aan het begin van het verhaal het geval, wanneer je nog niet precies weet wat je te wachten staat. De onwetendheid en de verwachting dat er iets op het punt staat om te gebeuren zorgen voor meer spanning dan de daadwerkelijke jump scares. Ook de permanente dood van de personages ligt constant op de loer en zorgt voor meeslepende momenten, die je op het puntje van je stoel laten zitten.

Na verloop van tijd voel je de schrikmomenten van tevoren aankomen. Je wordt door de game naar verschillende punten gebracht. Een personage achter je loopt niet met je mee, terwijl er duidelijk is verteld dat je bij elkaar moet blijven. Van een open wereld is dan ook geen sprake. Je dient je op de gebaande paden te begeven, zodat de 'enge' momenten ook echt plaats kunnen vinden. 

Het is nooit écht eng, maar de game zorgt zeker voor een leuke tijd - voor jezelf of met vrienden, aangezien Little Hope ook modes voor couch co-op (tot vier personen) en online co-op (twee personen) heeft. Je bestuurt dan respectievelijk ieder een ander personage of maakt keuzes die invloed hebben op jullie beiden. 

Dat Little Hope niet de horrorervaring geeft waar echte gruwelfanaten op wachten, wil niet zeggen dat het geen goede game is. Het is te hopen dat de derde toevoeging - The Dark Pictures Anthology: House of Ashes - een evengoed verhaal biedt, maar net wat meer tot het horrorgenre behoort.