Assassin's Creed Valhalla review

Assassin's Creed Valhalla ziet de welbekende stealth-reeks terugkeren na een break van een jaar van de jaarlijkse releasecyclus. Er is echter niet veel bewijs dat Ubisoft heeft geprofiteerd van deze extra ontwikkelingstijd. Dit maal speelt de serie zich af tijdens de invasie van de Vikingen in Engeland. Jij neemt de rol aan van plunderaar Eivor. 

Omdat het nieuwste Assassin's Creed-hoofdstuk zich afspeelt in een periode die synoniem is aan looten en plunderen, is het geen verrassing dat Valhalla veel agressievere en chaotischer gevechten met zich meebrengt dan we gewend zijn van de reeks. 

Zo nu en dan grijpt de gameplay van Valhalla terug naar de wat meer klassieke strijd van Assassin's Creed II. Waar oude gewoonten meestal niet snel roesten, is dat hier eveneens het geval. Ubisoft gelooft nog steeds dat 'groter' beter is en creëert een game vol open ruimtes die weinig meer bieden dan een handjevol verzamelobjecten.

De wereld mag misschien groot zijn, maar de schaarsere gebieden hadden wat meer aandacht mogen hebben. De quests in kleinere dorpen vonden we veel leuker dan veldtochten of boottochten door smalle rivieren.

In Assassin's Creed is een te grote en te lege open wereld een traditioneel probleem in de serie. Als je naar voorgaande delen kijkt, is Eivor verre van een traditionele Assassin. Eivor draagt zelfs het verborgen mes bovenop de pols, waardoor het niet langer verborgen is. Stealth is overigens nog steeds een belangrijk aspect in het spel. Hoewel het soms vreemd aan kan voelen dat een Viking het 'rustig aan doet', is het op veel momenten de betere, snellere keuze.

Net als Edward Kenway in Black Flag, struikelt Eivor een beetje om een Assassin te worden. Het verhaal heeft echter moeite om gebruik te maken van dit interessantere uitgangspunt. In plaats daarvan heeft Eivor grotendeels een Vikingen-verhaal, met wat Assassin-vibes en een omhullend Animus-verhaal die het tempo sporadisch, maar consistent verstoren.

Valhalla wijkt enigszins af van zijn voorgangers, maar staat zijn mannetje als actie-avonturengame in een open wereld. Het neemt de Assassin's Creed-formule over en bouwt erop voort met agressieve gevechten en een hoofdrolspeler die iets nieuws toevoegt aan de line-up van Assassins. We kunnen ons echter niet van het gevoel ontdoen dat het zijn potentieel op uiterst voorspelbare manieren verspilt.

Assassin's Creed: Valhalla prijs en releasedatum

• Wat is het? De nieuwste telg in de Assassin’s Creed-reeks, vindt plaats gedurende de Vikingen-invasie van England
• Releasedatum? 10 november 2020
• Welke platorms? PS5, Xbox Series X/S, PS4, Xbox One, Google Stadia en PC
• Prijs? Standaardeditie bedraagt 59,99 euro

Vermoeidheid in de open wereld

• Overschaduwd door andere openwereld-games
• Zou enorm profiteren van een 'less is more'-mentaliteit
• Reizen is verreweg het ergste

Assassin's Creed Valhalla is een zeer bekwaam spel. Er is veel te veel gepolijst en het heeft misschien wel te veel inhoud. In vergelijking met zijn collega's in het open wereld-genre, bevindt het zich voor bijna elke categorie in hun schaduw.

Jagen op wilde dieren is veel minder geavanceerd dan in Red Dead Redemption 2, maar ook minder plezierig dan in eerdere Assassin's Creed-titels. Het verkennen van de open wereld is relatief saai te noemen in vergelijking met die van Horizon Zero Dawn of The Witcher 3. Combat krijgt wat diepte door middel van de variatie aan wapens, toch voelt het redelijk aan als button smashen en komt het lang niet in de buurt van de combat van Ghost Of Tsushima.

Moderne games hebben vaak het probleem om te denken dat groter altijd beter is. Na voor het eerst in meer dan tien jaar een pauze te hebben genomen van jaarlijkse releases, is het ontmoedigend om te zien dat Assassin's Creed hier nog steeds last van heeft.

Nog frustrerender is dat Assassin's Creed Valhalla schittert in de kleine momenten in een van de vele dorpjes, waar je met de bevolking kunt praten, deel kunt nemen aan drinkwedstrijden of zelfs een soort beledigende rapbattle kunt houden. De mini-game Orlog is bovendien ontzettend verslavend. Het is een dobbelspel die we graag in de echte wereld zouden willen spelen.

Het voelt echter alsof er een wanhoop is om je in de richting van grote verhaalwendingen te duwen, zoals we die kennen in blockbusterfilms. We vinden dat  we zelden genoeg worden meegetrokken in het verhaal, waardoor het niet echt impact heeft.

Thematisch gezien is Valhalla zeker te vergelijken met God Of War. Het zou veel beter zijn geweest om dichter bij het strakke, gefocuste ontwerp van Kratos' Midgard te komen. In plaats daarvan is er sprake van gretigheid om te pronken met de schaal van Valhalla. Er zijn samenhangende quests die vaak beginnen op tegenovergestelde punten van een regio of soms zelfs een nieuwe regio binnengaan. Deze dwingen je om over elk grassprietje te dwalen.

Na verloop van tijd ontgrendel je genoeg fast travel-punten waardoor je in theorie niet veel meer hoeft te reizen. Dit is echter een oplossing die niet nodig zou moeten zijn. Je kunt te voet verkennen, paardrijden of zeilen in een sloep, maar het spel slaagt erin om het plezier uit al deze mogelijkheden weg te nemen.

Te voet krijg je meer kansen om geheimen te ontdekken en alle loot te verzamelen. Voor explorers en collectible-hunters is er genoeg te verkennen en te verzamelen. Het duurt echter allemaal veel te lang. Paardrijden versnelt de zaak, maar het voelt aan als een gebrek aan persoonlijkheid. Hoewel paardengevechten mogelijk zijn, werkt het niet helemaal zoals het zou moeten.

We vinden dat het grootste probleem met zowel het paard als de sloep is, dat je ze automatisch kunt instellen op je zoektochtmarkering, maar ze niet altijd de snelste route nemen. Ze komen daar nooit sneller, maar laten je gewoon wachten terwijl je paard van de ene kant naar de andere kant van de wereld galoppeert. 

Hoewel er een filmische camera is, die briljant werkt tijdens het zeilen, lijkt het op een amateuristische studentenfilm als je deze te paard inschakelt. Het schudt en stuitert in een vergeefse poging om actie over te brengen. Bovendien concentreert het beeld zich vaak op de kont van het paard in plaats van het majestueuze Saksische Engeland.

Tijd voor een enkel vrouwelijke hoofdrolspeler

• Vol humor
• Eivor draagt de volledige game
• Vrouwelijke Eivor steelt de show

De reden dat Valhalla het beter doet in de kleinere momenten is omdat er op dit vlak erg grappige elementen in de game zitten. Qua gameplay loopt het misschien achter op zijn concurrentie, maar de humor en de bereidheid om gek te doen zijn ongeëvenaard.

Er is één missie waarbij je een man moet helpen een erectie te krijgen door zijn huis in brand te steken, zodat hij en zijn vrouw hun eerste keer kunnen recreëren - wat plaatsvond tijdens een plundering.

Eivor is perfect voor deze toon; het personage is droog, maar af en toe wat naïef. Eivor combineert een scherp intellect met een botte inslag. Edward Kenway, van Assassin's Creed IV: Black Flag, was altijd het zwarte schaap van de Assassin's-familie, maar in Eivor heeft hij eindelijk een geestverwant gevonden.

De game biedt je de keuze om te spelen als mannelijke Eivor, vrouwelijke Eivor of een standaard instelling, waarbij de game op bepaalde momenten tussen de twee zal wisselen in overeenstemming met de keuzes die door de Animus zijn gemaakt.

De verklaring voor deze automatische omschakeling is logisch. Toch voelt het alsof Ubisoft een probleem probeert op te lossen dat het zelf heeft gecreëerd. De vrouwelijke Eivor is bijna volledig afwezig geweest in de marketing, maar als je als beide Eivors hebt gespeeld, voelt het alsof zij juist veel beter bij het verhaal past.

Mannelijke Eivor is een zeer bombastisch wezen, vol geschreeuw en bloeddorst. Bovendien is hij erg theatraal. Het is een geweldige Viking, maar hij past niet echt in het plaatje van 'Eivor'. De mannelijke Eivor gaat misschien iets te veel mee met zijn landgenoten, terwijl de vrouwelijke Eivor zich onderscheidt van de massa.

Zij heeft veel meer de humor die bij het spel past, kenmerkt de subtielere lijnen van het spel beter en is een interessanter personage om te besturen via gesprekken. Het voelt alsof de game er baat bij zou hebben als de vrouwelijke Eivor de enige hoofdrolspeler zou zijn geweest. Het zou interessant zijn geweest om een Assassin's Creed Valhalla te zien die moedig genoeg was om het alleen bij de vrouwelijke Eivor te houden.

Tegenstrijdigheden

• Denk niet te hard na over het plot
• Prachtig, maar met bugs
• Gevechten kunnen een beetje rommelig aanvoelen

Welke versie van Eivor je ook speelt, je zal waarschijnlijk merken dat het even duurt voordat het spel op gang komt. Uiteindelijk opent de zware open wereld zich voor je en merk je dat het een veel vloeiendere ervaring wordt.

Je moet nog steeds lange afstanden afleggen, aangezien de kaart steeds groter wordt met elke missie. De afstanden voelen tenminste wat minder omslachtig aan als je eenmaal in de pas bent met het ritme van Valhalla.

De belangrijkste reden waarom het zo lang duurt om op snelheid te komen, is dat het plot van de game moeite heeft om te beslissen waar Eivor voor staat en waarom de Vikingen zelfs vechten. Je verlaat Noorwegen niet vanwege vervolging of een tragedie, maar omdat de clans verenigd zijn en de vrede wordt verklaard. Vrede is nogal saai.

Je vaart daarom naar Engeland, waar je doel is de clans te verenigen en, jawel, vrede te verklaren. Ja, natuurlijk is er wel iets meer aan de hand dan dat. Valhalla toont ondertussen de verschillen tussen Sigurd - die feitelijk de aanval naar Engeland leidt - en Eivor naarmate het verhaal vordert, maar het maakt het beslist moeilijk om geïnvesteerd te raken in het verhaal. 

De gevechten zien er fantastisch uit, vooral als je speciale wapens en meer gevarieerde vaardigheden ontgrendelt, maar de combat speelt zich op een zeer repetitieve manier af. Het kan daarnaast verwarrend zijn om erachter te komen wie er eigenlijk aan jouw kant staat.

Daarnaast zijn de graphics en de visuals prachtig, maar we kwamen ook een hele hoop verschillende bugs tegen. Het spel is meerdere malen bevroren, wat erg vervelend is als je geconcentreerd bezig bent. 

Bovendien waren we verschillende keren niet in staat om een verzamelobject te bemachtigen. Voor bepaalde activiteiten moet je bijvoorbeeld een lijk looten, maar ondanks de prompt lukte het niet om dit voor elkaar te krijgen. Met als resultaat dat we meerdere malen een uur terug in de game moesten laden om alsnog dit item te verzamelen.

Net zoals Eivor de principes van Assassins afwijst, is dit een spel van tegenstrijdigheden.

Oordeel

Assassin's Creed-games zijn zelden slecht, en Valhalla is geen uitzondering op deze regel. Het heeft alle kenmerken van een fatsoenlijke openwereld-game, ook al voelt het waarschijnlijk beter geschikt voor een kleinere, meer geconcentreerde ervaring. De wereld is niet bepaald leeg, maar met een miljoen repetitieve dingen om te doen, kan het dat vaak net zo goed zijn. 

De gameplay en het schrijfwerk in de grote momenten van de game zijn duidelijk waar Ubisoft van wil dat we om geven, maar het voelt erg oninteressant aan in vergelijking met de minder consequente, maar veel leukere, kleinere setstukken. 

Valhalla is een game waar je vele uren plezier aan kunt beleven, maar er had zoveel meer in kunnen zitten. Het achtervolgen van verloren katten, het winnen van rapbattles en het drinken van bier is veel leuker dan het voltooien van een reeks soortgelijke raids ter ondersteuning van een cynisch en hypocriet complot.

Als je van openwereld-games houdt, zal je hoe dan ook van Assassin's Creed Valhalla genieten, maar het is onwaarschijnlijk dat deze game de boeken in gaat als een meesterwerk, een benaming die veel te vaak wordt rondgegooid in dit genre. 

Eivor is het hoogtepunt van de game - vooral de vrouwelijke versie - en brengt de gekke humor terug die sinds Black Flag ontbreekt. Toch is ook zij niet genoeg om deze game fantastisch te maken. Het maakt het in ieder geval de moeite waard om te spelen, ondanks de enorme speelduur (voornamelijk als je letterlijk alles wil ontdekken en verzamelen).