De langverwachte HBO-verfilming van The Last of Us is misschien nog maar halverwege, maar de serie heeft toch al veel lof gekregen en de verwachtingen van zowel bestaande als nieuwe fans overtroffen. De serie lijkt met elke nieuwe aflevering steeds beter en beter te worden.
Vooral de indrukwekkende manier waarop de serie tot nu toe de overgang van een videogame naar een ander medium heeft gemaakt, wordt geprezen. Bij andere recente voorbeelden, zoals de Uncharted-film en de Halo-televisieserie, werd de kwaliteit van het origineel nooit geëvenaard.
HBO's The Last of Us heeft een unieke balans gevonden tussen trouw blijven aan de essentie van het oorspronkelijke verhaal en de bereidheid om het bronmateriaal op nieuwe manieren te verkennen, waaruit blijkt dat The Last of Us ons allemaal nog veel te leren heeft.
Met de schrijver en regisseur van de oorspronkelijke games, Neil Druckmann, die nauw betrokken is bij de productie van de HBO-reproductie, zouden bestaande fans van de franchise wellicht hebben gedacht dat de verfilming zeer letterlijk zou zijn zonder al te veel wijzigingen.
Maar The Last of Us-serie blijft verrassen en is tot nu toe op zijn best geweest wanneer het zich bereid toonde veranderingen aan te brengen voor de overgang naar tv.
Zoals Druckmann in januari tegen TechRadar zei: "De overgang naar tv stelde ons in staat om dit verhaal uit te breiden. Een deel van die uitbreiding was noodzakelijk omdat het spel lange stukken heeft die gevuld zijn met actie en dat werkt goed in een spel, maar zou lang niet zo goed zijn, of zelfs ronduit saai, in een passief medium."
Nergens is het succes van deze methode duidelijker dan in de hartverscheurende derde aflevering.
Aflevering 3 – Long, Long Time
WAARSCHUWING: Dit artikel bevat spoilers voor aflevering 3 van The Last of Us
In de derde aflevering van The Last of Us maakten de kijkers kennis met de langverwachte rol van acteur Nick Offerman als Bill, een eigenwijze overlever die de hoofdpersonen Ellie (Bella Ramsey) en Joel (Pedro Pascal) halverwege het oorspronkelijke spel tegenkomen.
In het bronmateriaal is Bill een personage waarvan het moeilijk is om hem aardig te vinden. Hij heeft een grote mond, is grofgebekt en lijkt zich erg op zijn gemak te voelen in zijn rol als enige opzichter van een verlaten stad. Het spel geeft wel hints naar een ander leven voor zijn Bill, met hints naar zijn seksualiteit en verwijzingen naar zijn partner Frank die plotseling is weggegaan en die je dood aantreft in een van de huizen van de stad.
Dit is grotendeels alles wat we te zien krijgen van Bill en zijn leven voordat Ellie en Joel naar zijn stad kwamen, en de koppigheid van Bill moedigt ook niet echt aan om veel meer te willen weten.
Het personage zoals hij in de serie verschijnt is echter heel anders, ook al lijkt zijn eerste verschijning in de derde aflevering van de serie tenminste gedeeltelijk op de norse, paranoïde overlever van het oorspronkelijke spel. Maar dat verandert al snel als we, in tegenstelling tot het spel, kennismaken met de nog springlevende Frank (Murray Bartlett).
Toen Druckmann in januari aan TechRadar vertelde dat "we dit verhaal niet in het spel hadden kunnen vertellen", lijkt het erop dat het verhaal van Bill en Frank zoals dat in de adaptatie wordt verteld een van de grootste voorbeelden was waar hij aan dacht. De verfilming van The Last of Us, die tientallen jaren van het samenleven van het paar omspant, presenteert een Bill met veel meer diepgang dan in het spel. Je ziet een man die verliefd wordt en daarbij een doel vindt.
Deze diepgaande en gevoelig in beeld gebrachte romance tussen Bill en Frank, met het einde van de wereld tegen de achtergrond, is de grootste demonstratie tot nu toe van hoe de serie zich onderscheidt als een adaptatie die bereid is zijn eigen identiteit te verkennen, en te vieren.
Vooral in een klimaat waar LGBTQ+ rechten in de Verenigde Staten, maar ook in de rest van de wereld, steeds vaker worden onderdrukt, is het erg belangrijk om een realistische en mooie relatie te zien tussen Bill en Frank. De serie gebruikt geen clichés en gaat niet te ver, maar schroomt ook niet om aspecten van de relatie te laten zien die bij "normale" (lees: heteroseksuele) relaties normaal zijn om op televisie of film te tonen. Het laat zien dat liefde universeel is en dat je daar ook kracht uit kan halen.
Zoals Bill hartverscheurend aan Frank opbiecht: "I was never afraid before you showed up."
Aflevering 4 – Please Hold to My Hand
WAARSCHUWING: Dit artikel bevat spoilers voor aflevering 4 van The Last of Us
Ook de vierde aflevering van The Last of Us wijkt af van het spel en breidt het bestaande verhaal van het bronmateriaal uit en vertelt een verhaal over de kernthema's overleven, doel en zingeving.
De introductie van de nieuwe personages Kathleen (Melanie Lynskey) en Perry (Jeffrey Pierce, in de games de stem van Tommy) is een ander voorbeeld van hoe de serie en het creatieve team hebben geprobeerd om de kernthema's van de games te behouden en ze tegelijkertijd op nieuwe manieren uit te breiden.
The Last of Us is altijd al een verhaal over overleven geweest, veel meer dan over 'zombies' of iets anders. Vragen over waarom we overleven, waarom we vechten en wat ons betekenis geeft, waren de drijfveer achter het briljante verhaal van het oorspronkelijke spel, en dat geldt ook voor de verfilming.
Vooral via Kathleen maken we kennis met een voorbeeld van hoe een betekenis en een doel negatief kunnen uitvallen, in tegenstelling tot het verhaal van Bill en Frank in aflevering drie. Kathleen is op zoek naar wraak voor de dood van haar broer en verloor haar menselijkheid uit het oog. Ze keert zich tegen mensen die ze ooit heeft gekend en stelt zichzelf en haar gemeenschap bloot aan nieuwe gevaren puur voor de kans om wraak te nemen.
Wraak is honing in de mond, maar vergif in het hart, en dit gezegde is perfect voor het personage van Kathleen.
Maar hoewel het misschien een andere vorm aanneemt, deelt dit voorbeeld dezelfde thema's van liefde en een doel in het proces van overleven als het verhaal van Bill en Frank, wat The Last of Us vanaf het begin heeft verkend.
Oude en nieuwe lessen
Het oorspronkelijke verhaal van The Last of Us vertelde zijn publiek veel over verdriet, liefde en de redenen waarom we allemaal vechten om te overleven. En die lessen zijn tot nu toe intact gebleven in de verfilming van de game. Het uitgebreide en opnieuw verfilmde verhaal van Bill en Frank is echter een overtuigend voorbeeld van wat The Last of Us nog meer te vertellen heeft.
En het succes van deze vertaling zou een les moeten zijn voor anderen die in de toekomst videogames willen aanpassen. Wat Druckmann en Craig Mazin met succes erkend hebben, is dat getrouwheid aan de bron meer te maken heeft met het begrijpen van de kernthema's dan met het nauwgezet volgen van het bestaande verhaal. Een adaptatie hoeft (en moet) zich niet beperken om fans tevreden te stellen. In plaats daarvan gaat het erom een evenwicht te vinden en de inspiratie uit te breiden op manieren die het publiek kan waarderen, ongeacht de mate van vertrouwdheid met het origineel.
Hoewel er altijd bestaande fans van een verhaal zullen zijn die bezwaar zullen maken tegen veranderingen (groot of klein), laten de reacties op The Last of Us zien dat de meerderheid van de fans blij is met de mogelijkheid om een verhaal te herbeleven waar ze van houden, en dat ze de kans waarderen om nieuwe en waardevolle manieren te ontdekken om zich ermee bezig te houden.
Screenwriters en regisseurs opgelet, dit is hoe je een geliefd verhaal omzet naar film of televisie.
- Seizoen 1 van The Last of Us streamt momenteel op HBO Max.
